Эльмара Мустафа. Стихотворение о депортации.

Антым

Эльмара Мустафа

Хырслангъан балалыкъ, аналыкъ,

къартлыкъ,

Хырслангъан омюрлер, къуванч,

раатлыкъ,

Бакъылмагъан кино, окъулмагъан

китаплар,

Ерине кельмеген энъ сырлы хаяллар…

Яныкълар дертнен бир аньде

сёндюрильди,

Козьяшлар асретнен денишип

тёкюльди,

Он секиз майыснынъ ярасы агъырта,

Де инълей, де якъа, джанымны

багъырта.

Олюм вагонлары… Гъурбетлик

саари…

Къап-къара ве ябаний онынъ баари.

Биз буны корьмедик, биз буны

эшиттик,

Къартана, къартбаба

къайгъысындан бильдик.

Сюргюнлик денильген къара саифе

Эр вакъыт яшайджакъ несилин

эсинде.

Виране олып къалгъан

ана-топракълар

Бир кунь джойгъан, акъикъий саибин

тапар!

Юрегимсинъ — Къырым,

гонъюлимсинъ — халкъым!

Мына будыр санъа эбедий бир

антым:

Менимсинъ! Бизимсинъ! Эгильмеген

Ватан!

Агърынъ, кедеринъ унутмам ич бир

заман!

Сызган ресимлерини Абибулаева Фериде ёллады Майыс 13, 2020 с.